Janusz Krasiński - Bracia syjamscy z San Diego / PDF

Dwóch szesnastolatków z warszawskiego Mariensztatu, których drogi życia rozeszły się wskutek wojny, odnajduje się przez Internet. Pierwszy, nigdy nie był w Stanach Zjednoczonych, drugi mieszka w San Diego. Zaprasza kolegę. Czy po przeszło pół wieku poznają się i czy okażą się równie bliscy? Niegdyś, podczas niemieckiej okupacji, obaj byli czynni w ruchu oporu, czy teraz nie stanowią dla siebie zagrożenia? Nic o sobie nie wiedzą. Co robili w czasach komunizmu, kim wówczas byli? Ale tu w Ameryce to bez znaczenia, jedno jest ważne – stanowią sensację. Sześćdziesiąt dwa lata rozłąki to jest rekord! Udzielają wywiadów prasie, opowiadają dziennikarzom swoje życiorysy.

Nie zawsze ze sobą pogodzeni przemierzają okolice San Diego: parki wodne z delfinami, orkami, plaże nad oceanem, gdzie spacerowała Helena Modrzejewska, rezerwat Indian; wpadają nawet na jeden dzień do Meksyku. Kolega z Polski przeżywa szok zderzenia nieprzystających do siebie światów. Przede wszystkim jednak natura: urwiste klify, palmy, sykomory, foki, kolibry i wijące się wzdłuż wzgórz autostrady.

Janusz Krasiński (1928 – 2012) – prozaik, dramaturg, autor słuchowisk radiowych, scenariuszy filmowych i reportaży. Po ciężkich przeżyciach wojennych – należał do Szarych Szeregów, po Powstaniu Warszawskim, został wywieziony do Auschwitz, następnie do obozu Rossenburg-Hersbruck pod Norymbergą, a w 1945 do Dachau – i dwuletnim pobycie w amerykańskiej strefie okupacyjnej, wrócił do Polski. Aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i skazany na piętnaście lat więzienia (Mokotów, Rawicz, Wronki), zwolniony został po dziewięciu latach na mocy amnestii w 1956 r. W tym samym roku debiutował w ,,Po prostu” wierszem Karuzela i w ,,Przeglądzie Kulturalnym” opowiadaniem Potworek.

Autor powieści (Haracz jednego dnia, 1959; Wózek 1966; Syn Wallenroda, 1979; Na stracenie, 1992; Twarzą do ściany, 1996; Niemoc 1999; Przed agonią, 2006); zbiorów opowiadań (Jakie wielkie słońce, 1962; Skarga, 1968; Gdybyś poszedł pierwszy, 1983); zbiorów reportaży (Przerwany rejs ,,białej Marianny”, 1960; Trzeci horyzont, 1964, Żywioł dotąd nieznany, 1973) oraz sztuk teatralnych, z których międzynarodowe uznanie zyskały dwie: Czapa, czyli śmierć na raty (1965) i Śniadanie u Desdemony (1971), wystawiane m.in. w Paryżu, Londynie, Linzu, Moskwie, Györi i Mexico City. Autor scenariuszy filmowych, Wózek (1964) i Bariery dźwięku (1968), oraz współautor: Zapamiętaj imię swoje (1974) i Grzech Antoniego Grudy (1975). Laureat licznych nagród, m.in. imienia Stanisława Piętaka, im. Władysława Reymonta, Polskiego PEN Clubu, im. Andrzeja Kijowskiego, im. Józefa Mackiewicza. Odznaczony przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego medalem Gloria Artis. W latach 2005-2008 prezes Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.