Tadeusz Kopyś, Diaspora węgierska w okresie zimnej wojny 1956-1989. Tożsamość, naród, historia

Zwykło się uważać, że Polonia na świecie stanowi najliczniejszą diasporę. Biorąc jednak pod uwagę wielkość narodu, to diaspora węgierska jest wyjątkowa, ponieważ na 10 mln Węgrów w kraju, aż 5 mln Madziarów żyje w krajach sąsiednich oraz na emigracji na  wszystkich praktycznie kontynentach. Węgrzy opuszczali Ojczyznę głównie z powodów politycznych, ale także ekonomicznych. W czasach dyktatury Jánosa Kádára, po rewolucji w 1956 roku wyjechało na Zachód prawie 200 tys. osób, które razem z emigracją powojenną stworzyły różnorodną pod względem politycznym, społecznym i kulturalnym wspólnotę, która utrzymywała kontakty z Ojczyzną, popierała interesy narodowe w krajach zachodnich, broniła przed uciskiem Węgrów w Rumunii, Czechosłowacji i w Jugosławii;  z połączonymi siłami w kraju i za granicą pielęgnowała pamięć o narodzie, reagowała na traumę traktatu w Trianon, była dumna z haseł rewolucji 1956 roku oraz musiała się zmagać z aktualnie sprawującym władzę reżimem totalitarnym  Kádára.